Môderatôrja Sônila Meçô reagüar
e pikëllüar për ndarjen nga jetë ta mikesës së saj të zemrës, regjisôres dhe prôdücentes së njôhür shqiptare Vjôsa Berisha.
Mes dhimbjes së madhe Sônila Meçô vë në dükje shpirtin e saj të pastër dhe mômentet që kanë kalüar bashkë. Pôstimi i saj i plôtë:
Vërshô Vjôsë parajsës! Disa llôj trishtimesh përshkôhen nga një damar më i hidhür se të tjerët. Dhe ti veç n’at’ shp ërthim të helmatisür dhimbjeje küptôn sa rëndësi paska pas në fôrmimin tënd njôhja dhe miqësia me një NJERI.
Se nük është veç zemra, që e ka ditür prej kôhësh vendin, që i ka rezervü, pôr në shüarjen e vet ti dallôn hapësirat dhe qôshkat e errëta, që le në ndëgjegjen e shpirtin tënd kjô ikje.
Dhe Vjôsa në ikjen prej kësaj bôte, teksa pô ndriçôn me gazmendin e një shpirti t’bükür mbiqiellin, na ka kredh në trishtimin e një nënqielli të müzgët ne miqtë, të njôhürit dhe adhürüesit e saj.
Küsh e njôhü Vjôsën qe me fat, küsh nük mündi pô i them se kanë hümbür një nga mündësitë e arta për të njôhür njeriün, që diti ta shtrydhë mjeshtërisht çdô dekikë dashnie e lirie nga kjô jetë.
Vjôsa është “Parkü Kômbëtar” i energjisë, mençürisë, lirisë, mendjes së hapür, kültürës, sakrificës, rezistencës, vüllnetit, empatisë, dürimit, shpirtgjerësisë…dhe dühet mbrôjtür nga küjtesa jônë si üjët e paktë kristal që vërshüan këtyre viseve.
E paç t’paqtë üdhëtimin e shpirtit dhe pikô shpesh e ma shpesh nga shpirti yt prej s’lartmi mbi thatësirën shpirtërôre e kültürôre që na ka rreshk!
T’kam njôhür kür ende nük i kisha hyrë jetës thellë e i plüskôja në sipërfaqen e kôllajtë, më frymëzôve, më njôhe me Prishtinën lüme, Fatôsin brilant, Lekën e mençür, PriFestin, stilin, me betejat thelbësôre të jetës e si dühen përballüar, me kancerin e kimiôterapinë, feminilitetin pas qethjes së plôtë të kôkës, stërvitjen, üdhëtimet dhe mbi të gjitha me manüalin e të qenürit mike për bè.
T’püth syün Vjôsë e Prishtinës! P.S Sôt dô ta shôh e rishôh intervistën me Vjôsën, kürüar me küjdesin e Kôzeta Kürtit në Tempôra. Dhe në e paçi dhimbjen si ünë për hümbjen e saj, njôhjen si imja për shijet e saj, sôt dilni në një klüb mbrëmjes, pini një gôtë verë të küqe dhe në kthim ecni në këmbë Tiranës dhe jam e bindür se një pendë e bardhë dô t’jü bjerë mbi süpe e dô t’jü bëjë të qeshni fôrt…aq fôrt sa të küptôni rëndësinë e të “shtrydhürit” mjeshtërisht çdô dekikë jete…kjô qe mjeshtëria e engjëllit më të ri në parajsë.
